شب از رویت سخنهایی بهار اندوده می گفتم

زگیسو هرکه می پرسید مشک سوده می گفتم

وفا در هیچ صورت نیست ننگ آلود کمظرفی

ز خود چون صفر اگر می کاستم افزوده می گفتم

خرابات حضورم گردش چشم که بود امشب

که من از هر چه می گفتم قدح پیموده می گفتم

گذشت از آسمان چون صبح گرد وحشتم اما

هنوز افسانهٔ بال قفس فرسوده می گفتم

ندامت هم نبود از چاره کاران سیهکاری

عبث با اشک درد دامن آلوده می گفتم

جنون کرد وگریبانها درید از بند بند من

دو روزی بیش ازین حرفی که لب نگشوده می گفتم

ز غیرت فرصت ذوق طلب دامن کشید از من

به جرم آن که حرف دست برهم سوده می گفتم

نواهای سپند من عبث داغ تپیدن شد

به حیرت گر نفس می سوختم آسوده می گفتم

گه از وحدت نفس راندم ، گه ازکثرت جنون خواندم

شنیدن داشت هذیانی که من نغنوده می گفتم

سخنها داشتم از دستگاه علم و فن بیدل

به خاموشی یقینم شدکه پر بیهوده می گفتم